حمید فاضلی در حاشیه مراسم راه‌اندازی پژوهشکده تخصصی رانشگرهای فضایی در تبریز با اشاره به اینکه این پروژه مهم ملی که مورد تاکید رئیس‌جمهور است و با اعزام یک میمون در کپسول زیستی جدید انجام می‌شود، افزود: نتایج این اعزام فضایی، کشورمان را یک گام به سمت اعزام انسان به فضا نزدیک‌تر می‌کند. تجربه اول کشور در زمینه پرتاب محموله زیستی به فضا، ارسال موش در محموله زیستی بود که این موجود به‌علت اینکه تحمل خوبی در برابر فشار ناشی از شتاب گرانشی داشت انتخاب شد. پس از موش، میمون تحمل خوبی نسبت به فشار ناشی از شتاب گرانشی دارد و از این‌رو در حال حاضر مطالعات در زمینه ارسال محموله‌های زیستی به فضا روی میمون ادامه دارد.
رئیس سازمان فضایی کشور تصریح کرد: پس از ارسال نخستین نمونه زیستی به فضا در سال 88 اکنون دانشمندان این سازمان در حال طراحی و ساخت کپسول زیستی جدید هستند که نمونه آن در زمستان سال گذشته به فضا پرتاب شد و پس از بازگشت آن به زمین، رفع نواقص و ارتقای مزیت‌های فنی در دستور کار قرار گرفت.به اعتقاد کارشناسان، این رویداد از آن جهت اهمیت دارد که می‌توان از این طریق گام بسیار مهمی را جهت آغاز ارسال فضاپیما به کرات دیگر و وارد شدن به باشگاه‌های تسخیر‌کننده فضا برداشت. امروزه عصر کشفیات جدید در فضا و بررسی امکان شرایط زندگی انسانی در کرات دیگر است، شاید تئوری مالتوس، اقتصاددان بزرگ مبنی بر اینکه ازدیاد جمعیت روزی موجب بحران کمبود منابع و غذا خواهد شد و مقدمه‌ای برای ایجاد بحران‌های بزرگ‌تر آینده خواهد بود، روزی درست از آب درآید، در نتیجه بسیاری از دانشمندان و کارشناسان بر این باور هستند که باید برای انتقال بخشی از جمعیت جهان به خارج از کره زمین چاره‌ای اندیشیده شود. البته این امر ملزومات و مقدمات بسیار گسترده‌ای دارد که ایران بخش اولیه این مقدمه‌سازی را با ارسال کاوشگر به فضا و ایجاد ایستگاه‌های زمینی در کشور انجام داده است.
ایران تاکنون با ساخت بیش از 10 ماهواره با ماموریت‌های مختلف در زمره کشورهای صاحب فناوری فضایی قرار گرفته است. طراحی و ساخت ماهواره‌های مصباح، زهره، سینا، رصد، ظفر، فجر، امیرکبیر امید و طلوع و ماهواره‌برهای سیمرغ، سفیر، سفیر امید، کاوشگر 1 و 2 از جمله دستاوردهای کشور در این حوزه محسوب می‌شود.ارسال موجودات زنده با کپسول زیستی به فضا مقدمه‌ای است برای اینکه ایران نیز برای نخستین بار بتواند طبق اهداف سند چشم‌انداز در سال 1404 خورشیدی نخستین فضانورد را به فضا ارسال کند.
این همان راهی است که پیش‌تر نیز کشورهای صاحب فناوری فضایی طی کرده‌اند و برای نخستین بار و به‌عنوان آزمایش‌های پیش مقدماتی ارسال انسان به فضا مبادرت به ارسال حیوانات زنده به فضا کرده‌اند. اما نخستین موجود زنده کی و به چه دلیل به فضا ارسال شد؟وقتی که جنگ سرد مابین بلوک شرق و غرب به اوج خود رسیده بود و کشورهای هر دو بلوک درصدد بودند تا بیش از پیش مراقب یکدیگر باشند، یکی از سیاستمداران شوروی سابق پیشنهاد انجام و گسترش فعالیت‌های فضایی برای تحت نظر گرفتن طرف‌های مقابل را ارائه کرد. طبق طرح روس‌ها یک فضاپیما به فضا پرتاب می‌شد و به نوعی در مدار زمین قرار می‌گرفت و چون هیچ مانع فیزیکی مابین این وسیله و زمین نبود به راحتی می‌شد بلوک غرب را تحت نظر گرفت.
برای انجام این کار می‌باید از افراد واجد شرایط نیز استفاده می‌شد اما ابتدا که هنوز هیچ‌کس از شرایط زیست‌محیطی و ادامه حیات موجودات زنده در خارج از جو مطمئن نبود، دانشمندان روسی تصمیم گرفتند تا یک سگ زنده را به فضا پرتاب کنند.بنابراین سگی که به نام لایکامعروف شد در سال 1957 به وسیله یک سفینه کوچک به فضا پرتاب شد که پس از یک دور چرخیدن در مدار زمین به سلامت به زمین بازگشت. در پی این آزمایش بسیار موفقیت آمیز روس‌ها تصمیم گرفتند انسان را هم به فضا بفرستند.
درسال 1958 نیز آمریکایی‌ها یک میمون سنجابی به نام گوردو که درون یک لایه محافظ سیلیکونی قرار داشت را توسط سازمان فضایی ناسا به فضا پرتاب کردند.این میمون پس از یک پرواز 15دقیقه‌ای و تا ارتفاع 310 مایلی از سطح زمین اگرچه زنده بود اما هنگام فرود به زمین درون دریا افتاد و دیگر پیدا نشد. تنها چند ماه قبل از اینکه اتحاد جماهیرشوروی سابق در سال 1961 نخستین فضانورد جهان، یوری گاگارین، را به فضا بفرستد، آمریکا چندین شامپانزه را برای فرستادن به فضا آموزش داد و به فضا فرستاد.
